Kan artritis behandeld worden met licht?

Abstract

Reumatoziekte wordt steeds problematischer naarmate de bevolking ouder wordt. Recent verslagen suggereren dat het voordeel van anti-inflammatoire medicijnen onder indruk wekt en de frequentie van neveneffecten zorgwekkend is. Laag-energietechnologie (licht) therapie (LLLT) is een alternatieve benadering met geen bekende neveneffecten en met rapporten over aanzienlijke therapeutische effectiviteit bij reumatoziekte. In dit nummer van Arthritis Research & Therapy , gebruikten Alves en collega's een ratmodel van reumatoziekte geproduceerd door intra-artikulaire injectie van het cartilage-verdelende enzym papain om 810-nm LLLT te testen. Een enkele toepassing van LLLT produceerde significante verminderingen in inflammatoire celinfiltratie en inflammatoire cytokines 24 uur later. Een lagere laserkracht was effectiever dan een hogere laserkracht. Toch is meer werk nodig voordat de titelvraag met ja beantwoord kan worden.

Abstract

In dit nummer van Arthritis Research & Therapy , Alves en collega's [ 1] rapporteerde een interessante preclinische studie die suggereert dat bijna-infraroodlicht toegepast op de knie van ratten aanzienlijke voordelen heeft voor gewrichtontsteking in een diermodel van artritis. Een op de twee personen in de VS zal op enig moment in hun leven te maken krijgen met een vorm van artritis, en de prevalentie is 80% bij mensen ouder dan 75 [ 2]. Behandeling gebeurt met pijnstillers (paracetamol), niet-steroidale anti-inflammatoire middelen (NSAID's) (ibuprofen en diclofenac), en COX2 inhibiteurs (Celebrex, Pfizer Inc., New York, NY, USA), maar deze therapieën hebben aanzienlijke risico's op neveneffecten, zoals maag-darmbloedingen bij NSAID's en hartinfarcten bij COX2 inhibiteurs [ 3]. Low-level laser (licht) therapie (LLLT) is een snel groeiende alternatieve benadering voor vele medische aandoeningen die vereisen dat er wordt verlicht van pijn en ontsteking, stimulatie van genezing, en voorkoming van weefselsterfte na letsel of infarct [ 4]. De rode of bijna-infrarood fotonen worden opgenomen in cytine c oxidase (eenheid IV van de mitochondriale ademhalingketen), waardoor de mitochondriale ademhaling en ATP-productie toeneemt en signaleringswegen worden geactiveerd die worden gemedieerd door reactieve zuurstofsoorten, stikstofmonoxide en cyclisch AMP, uiteindelijk leidend tot activatie van verschillende transcriptiefactoren [ 5]. Een groot aantal studies heeft de anti-inflammatoire effecten van LLLT onderzocht en verminderingen in infiltratie van ontstekingscellen (neutrofilen, macrofagen, lymfocyten en meester cellen) gerapporteerd bij verschillende pathologieën en hebben verminderingen getoond in verschillende ontstekingscytokines zoals IL's en TNF-α. Veel waarnemers hebben gemeld dat er een biphasische dosisrespons optreedt bij LLLT, wat betekent dat het verhogen van de totale energie of het tempo van energielevering (kracht dichtheid) contraproductief kan zijn, met minder algehele voordelen vergeleken met lagere doses van LLLT [ 6]. LLLT wordt al jaren klinisch toegepast bij artritis, maar wordt nog steeds als controversieel beschouwd. Hoewel een Cochrane review [ 7] gemengde en tegenstrijdige resultaten rapporteerde, concludeerde een latere analyse door Bjordal en collega's dat 'de conclusie van de Cochrane review noch robuust noch geldig was. Nadere sensibiliteitsanalyses met inbegrip van geldige niet-ingeschreven trials, uitvoering van ontbrekende follow-up en subgroepanalyse onthulden consistentie en zeer significante resultaten ten gunste van actieve LLLT voor artritis’ [ 8]. Deze oneenheid in de literatuur suggereert dat er veel meer werk moet worden verricht, inclusief dierproeven, klinische trials en systematische reviews, voordat LLLT wordt aanvaard als een geldige therapie.

Alves en collega's [ 1] gebruikte een klinisch relevante modellen van osteoartritis waarbij het proteolytische enzym papain wordt ingespoten in de kniegewrichten van ratten, waar het de cartilage degradeert en aldus ontsteking veroorzaakt. De knieën ontvingen een enkele toepassing van 4 J energie van een 808-nm laser aan de mediale en laterale kanten van de knie, afgeleverd op 50 of 100 mW, en de ratten werden na 24 uur geofferd. De auteurs vonden een significante reductie in ontstekingscellen in het vocht van synoviale wasching bij beide vermogensniveaus, maar een grotere reductie in macrofagen bij het niveau van 50 mW. Er werden verminderingen gevonden in IL-1β en IL-6 mRNA, met 50 mW beter dan 100 mW, terwijl een grotere reductie in TNF-α werd waargenomen bij 100 mW. De auteurs veronderstelden dat de dubbel zo lange belichtingstijd nodig om dezelfde energie te leveren op de helft van de vermogen verantwoordelijk kon zijn voor het betere effect van de 50-mW laserapplicatie, en dit stemt overeen met een eerdere studie die zymosan-geïnduceerde artritis in de ratteknie onderzocht [ 9] en ontdekte dat een langere belichtingstijd effectiever was. Eerdere werk van deze groep [ 10] had aangetoond dat LLLT in hetzelfde model angiogenese verhoogde en de hoeveelheid schubvormig epitheel terwijl het fibrose in het gewricht verminderde. Deze resultaten bieden extra rechtvaardiging voor het gebruik van LLLT (vooral bijna-infraroodlaser die de vereiste weefselpenetratie heeft voor gewrichten) als behandeling voor artritis. Toch moet worden opgemerkt dat het onderzoek slechts een diermodel was, geen klinisch onderzoek in menselijke ziekte, en verdere studies zullen nodig zijn om de voordelen van LLLT in artritis te definiëren. Bovendien kunnen de gedocumenteerde anti-inflammatoire effecten, voordelen bieden door hun vermogen om invloed uit te oefenen op zenuwen door pijntransmissie te verminderen en endogene opioïde receptoren te activeren [ 11].

Afkortingen

IL: Interleukine; LLLT: Low-level laser (licht) therapie; NSAID: Non-steroidale anti-inflammatoire drug; TNF-α: Tumornekrosefactor-alpha.

Concurrerende belangen

De auteur verklaart dat hij geen concurrerende belangen heeft.

Zie gerelateerd onderzoek door Alves et al . http://arthritis-research.com/content/15/5/R116

Erkenningen

Onderzoek in het laboratorium van de auteur wordt ondersteund door een subsidie van de National Institutes of Health, grant R01AI050875.

Referenties